Maandagmiddag begon mijn reis naar Tanzania, om vier uur ging mijn eerste vlucht van Livingstone naar Lusaka, de hoofdstad van Zambia. Hier moest ik tot twee uur wachten op mijn vlucht naar Nairobi, Kenia. Vanuit Nairobi ging mijn laatste vlucht naar Kilimanjaro, waar ik werd opgehaald. Het was nog een uurtje rijden naar Arusha, kortom een lange reis, met drie vluchten en maar vier uur vliegen, het was vooral wachten.

Ik zit in een soort gastgezin, er woont een familie in het huis waar wij bij in wonen, maar er zijn wel meerdere vrijwilligers dus ik ben niet alleen. We zijn op dit moment met vier Nederlandse meiden en we hebben allemaal een eigen kamer, wat super fijn is! ’s Middags had ik meteen mijn city tour, we gingen met een dala dala naar de stad. Arusha is een grote stad, het verkeer is een chaos en overal waar je kijkt zie je zo veel. Een dala dala is een heel verhaal op zich, het is een busje met vier, vier, drie, drie zittingen, maar dat betekent niet dat dit aantal mensen erin kunnen. De dala dala wordt gewoon helemaal vol gepropt met mensen. Er zijn een aantal stangen in gebouwd waar je je aan kan vasthouden als dit het geval is. Ik heb deze week al met zesentwintig mensen in een dala dala gezeten. De wegen hier zijn erg slecht, er wordt op dit moment op de hoofdweg asfalt aangelegd, wat betekent dat je rijdt over zand/puin, een gehobbel dus en heel erg stoffig. Je wordt alle kanten opgeschud ook al zit je klem tussen de andere mensen.

Het lijkt er ook niet op dat de dala dala’s zich aan de verkeersregels moeten houden. Een keer nam de dala dala een shortcut door langs een tankstation te rijden, om op deze manier een kruising met verkeerslichten te vermijden. Daarna reed hij zo weer de gewone weg op. Alles slingert hier van links naar rechts, trapt plotseling op de rem om iemand op te pikken en toetert naar alles en iedereen.

Er is een chauffeur en een man die in de dala dala staat, die de betaling regelt en die de deur open doet en dat soort dingen. De deur wordt hier al rijdend dicht gegooid en als het te vol is blijft hij open. Ook de manier waarop gevraagd wordt of je wilt betalen is nogal apart, de man steekt zijn hand uit met daarin muntgeld, schudt even en wacht tot jij hem geld geeft. Dit alles zonder vriendelijke woorden of een lach. De mensen hier spreken sowieso vrij slecht Engels, Swahili is de eerste taal en niet Engels. De mensen praten dan ook gewoon Swahili terwijl ze weten dat je het niet verstaat. Vandaag zat ik naast een man en die kon wel Engels, maar hij zei dat hij geen Engels tegen mij ging praten maar Swahili, nou goed, maar dan praat ik niet terug. Ze snappen dan ook niet dat wij hen niet begrijpen, of ze willen het niet snappen. Ik weet niet wat het is, maar het komt soms een beetje vreemd over, alsof wij hier niet kunnen zijn zonder Swahili te spreken. Ik ken een aantal woordjes, zoals jambo, wat hallo betekent, astante wat dankje betekent. Als iemand op straat mambo zegt, antwoord je met poa. Dit is een soort van hoe gaat het? Goed, alleen dan meer in de straattaal.

Er is een busstation waar wel tegen de honderd dala dala staan en rijden, de mannen komen hier op je af rennen om te zeggen dat je in hun dala dala moet, zonder überhaupt te vragen waar je naar toe moet. Vandaag (zondag) hebben we vier keer gevraagd of de dala dala naar de plek gaat waar wij moeten uitstappen, vier keer was het antwoord ja. Waar wij naar rechts moesten om naar huis te komen, ging de dala dala naar links. Heel vervelend dus dat je iets vier keer vraagt en de mensen gewoon niet eerlijk zijn, alles om je maar in een dala dala te krijgen.

De school waar ik naar toe ga heeft tot maandag vakantie, dus ik ga drie dagen mee met het HIV project van Monique, dat wordt begeleid door Sascha, een lokaal iemand. Woensdag gaan we eerst met een dala dala en het laatste stuk waar geen dala dala meer komt met een piki piki, dit is een motor waar je achterop zit, wat echt super vet was. Het waren allemaal kleine paden, we moesten zelfs een keer afstappen omdat we door een sloot met stenen moesten. Uiteindelijk kwamen we in een dorpje, hier werden we uitgenodigd in het huis van iemand. Er kwamen vandaag vijf vrouwen die allen HIV positief zijn, ze komen hier om er met elkaar over te praten en om van elkaar en van Sascha te leren.

Alle vrouwen vertelden hun verhaal, wat erg indrukwekkend en zielig was. Een van de vrouwen had als achtjarig meisje zeven bloeddonaties nodig, waarschijnlijk is zij toen besmet geraakt. Een andere vrouw heeft tien kinderen gekregen, waarvan er nog maar zes leven..

De volgende dag zijn we naar een kliniek geweest, hier hebben we gekeken bij babyvaccinaties. Een aantal moeders waren bang voor de naalden, dus moesten wij de baby’s vasthouden. Het was wel heel gaaf om dit eens te zien. Er kwam ook nog een zwangere vrouw voor haar eerste controle, ze was al zevenentwintig weken zwanger! Er werd onder andere haar bloeddruk opgemeten, ze werd gewogen en er werd bloed afgenomen, ze deden een HIV test, een malaria test en ze onderzochten de bloedgroep. Gelukkig had de vrouw geen HIV of malaria en was verder alles goed.

We moesten een stukje teruglopen, waarbij we over een grote markt liepen. Hier zitten allemaal mensen op de grond met hun kleedje met tomaten, uien, aardappels en allerlei andere etenswaren. Ze stapelen hun tomaten zo mooi mogelijk op. Ook waren er tafels waar bergen kleren of schoenen op lagen die je kon kopen. Ik heb echt van alles gezien, van eten tot schoenenpoets tot sloten. We moesten weer zo’n anderhalf uur terug reizen, dus we waren rond half vijf thuis.

Vrijdag was een hele bijzondere dag omdat we naar een Masai dorp gingen, dit zijn traditionele dorpen waar mensen wonen die nog echt traditioneel leven en gekleed zijn, met allemaal doeken en onder andere grote gaten in hun oren. Het was drie uur reizen, eerst met een dala dala, daarna met een piki piki door de middle of nowhere, wat echt heel mooi en gaaf was. We kwamen uiteindelijk bij een groep vrouwen, de Baraka Group, wat Blessing betekent, onder een boom. We werden zingend ontvangen, super leuk! Wij stelden ons voor, daarna stelden alle vrouwen zichzelf voor. Zij komen samen om te praten, voorlichtingen te krijgen en om te leren over dingen, om zich op deze manier te kunnen ontwikkelen in hun levenssituatie. Het was heel erg bijzonder om dit te zien.

Vandaag waren we opnieuw rond een uur of vijf thuis, na het eten hebben we met zijn drieën een film gekeken, Alvind and the Chipmunks! Daarna zijn we allemaal lekker naar onze eigen kamer gegaan en gaan slapen.

Zaterdag mochten we kiezen of we mee wilden naar een huis waar gehandicapte mensen wonen, omdat Sascha hier toch heen ging. Vandaag zijn we met zijn drieën meegegaan. Dit was maar een uurtje reizen. Hier woonde een vrouw die niet op haar voeten kon lopen, dus op haar knieën liep, die helemaal plat waren en er niet meer uitzagen als knieën.. Ook was er een jongetje met een beperking, die pas in het huis is gekomen. Als je hier een beperking hebt wordt je verwaarloosd, al helemaal als je in een Masai dorp woont. Het jongetje was elf en kon dan ook niet praten, hij zag er echt verwaarloosd uit, zo had hij duidelijk een groeiachterstand. Daarnaast was er ook meisje dat gevlucht was uit een Masai dorp omdat ze anders een vrouwenbesnijdenis moest ondergaan.

Deze dagen waren heel bijzonder en indrukwekkend, maar ook heel heftig. Vooral hoe het er in een Masai dorp en de kleine dorpen rondom de grote stad aan toe gaat, dat kunnen wij ons echt niet voorstellen..

Zaterdagmiddag was het voor ons weekend, we hebben dan ook de hele middag in de tuin gezeten. Zondag zijn we de stad in gegaan, daar hebben we even rondgelopen en zijn we naar de supermarkt geweest, vervolgens zijn we lekker wezen lunchen. We waren rond half vier terug. Het is hier een uur later dan in Zambia, dus het tijdsverschil met Nederland is nu twee uur.

Morgen heb ik mijn eerste dag op school, ik ben erg benieuwd!